به گزارش قدس آنلاین به نقل از شبستان، معنای بیعت بین طرفین؛ تعهد بیعت کننده و پیمان محکم و میثاق استوار اوست به این که با جان و مال خود کسی را که با اوبیعت کرده است یاری کند و هرچه از دستش برمی آید نسبت به او کوتاهی نکند و هرگونه یاری که می تواند نسبت به او انجام دهد و جان و مال خودش را سپر بلای او گرداند و فدای او کند.

بیعت به این معنی در دعای عهدی که هر روز آن را باید خواند و در دعای عهدی که خواندن آن به مدت چهل صبح وارد شده مطرح شده است.

پیامبر اعظم صل الله علیه وآله در خطبه غدیر که در کتاب «الاحتجاج» روایت شده است همه مردم را – چه حاضر در آن مکان و چه آنان که در آنجا نبودند- به این گونه بیعت با ائمه طاهرین فرا خوانده است.

بدون شک بیعت به این معنا از لوازم و نشانه های ایمان است؛ بلکه ایمان بدون آن محقق نمی شود. بیعت کننده، فرد مومن است و مشتری نیز خداوند عز و جل است. لذا قرآن فرموده است: (إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ ...؛ همانا خداوند از مومنان جان و مال شان را خریده است و در عوض آن بهشت را به آنان ارزانی می دارد.)

خداوند پیامبران و رسولان خود را فرستاد تا این بیعت را تجدید نمایند و بر آن تاکید ورزند؛ بنابراین هر کس با آنان بیعت کند با خداوند بیعت نموده است و هر کس از آنان روی بگرداند از خدا روی گردانده است. لذا خداوند فرمود: « إِنَّ الَّذینَ یُبایِعونَکَ إِنَّما یُبایِعونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ فَوقَ أَیدیهِم ۚ فَمَن نَکَثَ فَإِنَّما یَنکُثُ عَلیٰ نَفسِهِ ۖ وَمَن أَوفیٰ بِما عاهَدَ عَلَیهُ اللَّهَ فَسَیُؤتیهِ أَجرًا عَظیمًا ؛ همانا کسانی که با تو بیعت نمایند با خدا بیعت کرده اند، و البته دست خدا بالای دست آنها است؛ پس هرکس پیمان شکند پیمان را علیه خود شکسته است و هر کس وفا کند به آنچه با خدا عهد نموده است البته خداوند به او پاداش بزرگی عنایت خواهد کرد.»

این آیه دلالت دارد بر این که مراد از بیعت همان پیمان محکم و میثاق استوار با خدا و رسولش است و به آنان که بدین عهد وفا کنند اجری بزرگ وعده داده شده است.

این بیعت با دو چیز کامل می شود : 1- تصمیم استوار و پاینده قلبی بر اطاعت فرمان امام علیه السلام و یاری آن حضرت با بذل جان و مال؛ آن گونه که خداوند به آن در این آیه شریفه اشاره فرموده است.« همانا خداوند از مومنان جان و مال شان را خریده است..» چون بر فروشنده واجب است که آن چه را به مشتری فروخته است، هنگام مطالبه او، بدون فکر و اندیشه و تاخیر به او واگذارد و آنچه در ضمیر و نهان خود قرار گذاشته محقق سازد.

2- اظهار قصد درونی و به زبان آوردن اراده قلبی؛ امر دومی است که هنگام بیعت باید مورد توجه قرار گیرد و این گونه بیعت کامل می گردد.

همان طور که «عقد بیع» در سایر موارد به دو چیز کامل می شود: الف) قصد انشا و ایجاد آن به مقتضای آنچه دو طرف معامله قرار گذاشته اند. ب ) به زبان آوردن آنچه اراده کرده اند و در باطن به آن معتقدند.

گاهی به دست دادن بیعت گفته می شود همانطور که در بین عرب ها در بعضی از زمان ها مرسوم بوده که وقتی معامله تمام می شد دست یکد یگر را می فشردند. از اطلاق آیه شریفه هم استفاده می شود که لفظ «ید» (دست) بر این مطلب دلالت دارد: «همانا کسانی که با تو بیعت نمایند با خداوند بیعت کرده اند و البته دست خدا بالای دست آن هااست.» اضافه بر این که در روایات نیز وارد شده که آنها با پیامبر اعظم صل الله علیه وآله با دست شان بیعت می کردند.

برگرفته از صحیفه مهدیه، صفحه 489

انتهای خبر/